1736.4850. Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам шундай дедилар: «Жаннат ва дўзах тортишиб қолди. Дўзах: «Мутакаббир ва димоғдорлар учун хосландим», деди. Жаннат: «Нима бўлдики, менга одамларнинг заифлари ва беқадрларигина кирмоқда?» деди. Аллоҳ таборака ва таоло жаннатга: «Сен раҳматимсан. Сен ила бандаларимдан хоҳлаганимга раҳм қиламан», деди. Дўзахга: «Сен азобимсан. Сен ила бандаларимдан хоҳлаганимни азоблайман», деди. Улардан ҳар бирига тўлиш бор. Дўзах У Зот унга Оёғини қўймагунча тўлмайди, шунда у: «Бўлди, бўлди, бўлди», дейди. Ана ўшанда у тўлади ва бир-бирига киришиб кетади. Аллоҳ азза ва жалла махлуқотларидан ҳеч бирига зулм қилмайди. Жаннатга келсак, Аллоҳ азза ва жалла унинг учун бир халқ пайдо қилади».

Изоҳ: Дўзахда ҳам, жаннатда ҳам жой ортиб қолар экан. Шунда Аллоҳ таоло ҳадисда тавсиф қилинган суратда уни тўлдирар экан. Аммо жаннатни тўлдириш учун янги бир мавжудотларни яратар экан.