1838.5375. Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Қаттиқ оч қолдим. Умар ибн Хаттобни учратиб қолдим. Ундан Аллоҳнинг Китобидан бир оятни ўқиб беришини сўрадим. У ҳовлисига кириб‑чиқиб юриб, уни менга айтиб берди. Ҳеч қанча юрмай, машаққат ва очликдан юзтубан йиқилдим. Қарасам, бошимда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам турибдилар. «Ҳой Абу Ҳурайра», дедилар. «Лаббай! Амрингизга мунтазирман, эй Аллоҳнинг Расули», дедим. Қўлимдан тутиб, мени турғиздилар ва аҳволимни кўриб, мени манзилларига олиб кетдилар. Мен учун бир шокосада сут буюрдилар. Ундан ичдим. Кейин: «Яна, эй Абу Ҳирр», дедилар. Яна ичдим. Кейин: «Яна», дедилар. Яна ичдим. Ҳатто қорним тик бўлиб, юлгундек* бўлиб қолди. Сўнг Умарни учратиб қолдим. Унга бўлган ишни сўзлаб бердим ва: «Аллоҳ буни сендан кўра ҳақлироқ кишига топширди, эй Умар. Аллоҳга қасамки, мен сендан оят ўқиб беришингни сўраган эдим, ҳолбуки, ўзим уни сендан яхши ўқир эдим», дедим. Умар: «Аллоҳга қасамки, сени (уйимга) киритганим мен учун қизил туяли бўлганимдан ҳам суюклидир», деди».

* Юлгун – патсиз ўқ.