2060.6497. Ҳузайфа розияллоҳу анҳу айтади:

«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бизга иккита ҳадис айтиб бердилар. Бирини кўрдим, бошқасини кутиб юрибман. У зот бизга шундай деганлар: «Омонатдорлик (дастлаб) одамларнинг қалбининг тубига тушди. Кейин уни Қуръондан ўрганишди, кейин эса суннатдан ҳам ўрганишди».

У зот бизга унинг кўтарилиши ҳақида ҳам сўзлаб, шундай дедилар: «Киши бир уйқуга кетади‑ю, қалбидан омонатдорлик суғуриб олинади ва куйган доғдек изи қолади. Кейин яна уйқуга кетади‑ю, яна суғуриб олинади ва қаваргандек изи қолади, худди оёғингга тушириб юборган чўғингдек. Пўрсилдоқ бўлиб шишганини кўрасан-у, ўзи ичида ҳеч нима бўлмайди.  Одамлар олди-сотди қилишади, лекин ҳеч ким омонатни адо қилай демайди. Ҳатто «Бану Фалонда бир омонатдор киши бор экан», дейишади. Бир киши ҳақида: «Қандай ақлли!», «Қандай зийрак!», «Қандай басавлат!» дейишади, ҳолбуки, унинг қалбида хардал уруғичалик ҳам иймон бўлмайди».

Бир замон келдики, қай бирингиз билан савдо‑сотиқ қилаётганимга парво қилмас эдим. Мусулмон бўлса, уни (хиёнатдан) Ислом қайтарарди, насроний бўлса, уни менга (хиёнат қилишдан) волийси қайтарарди. Аммо бугун фалончи ва фалончилардан бошқа билан савдо‑сотиқ қилмаяпман».