237/21. Ибн Умар розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади:

Ибн Умар бир кишига: «Тўшакка ётаётганингда:

اللهُمَّ أَنْتَ خَلَقْتَ نَفْسِي وَأَنْتَ تَتَوَفَّاهَا لَكَ مَمَاتُهَا وَمَحْيَهَا إِنْ أَحْيَيْتَهَا فَاحْفَظْهَا وَإِنْ أَمَتَّهَا فَاغْفِرْ لَهَا، اللهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ العَافِيَةَ

«Аллоҳумма анта холақта нафсий ва анта татаваффаҳа, лака маматуҳа ва маҳйаҳа, ин аҳйайтаҳаа фаҳфазҳаа ва ин аматтаҳа фағфир лаҳаа, Аллоҳумма инний ас`алукал ъафийаҳ», деб айт, бу дуони Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан эшитганман», дедилар.

(Маъноси: Аллоҳим, Сен менинг нафсимни халқ қилдинг ва Сен уни ўлдирувчисан. Унинг тириклиги ҳам, ўлими ҳам Сенинг қўлингда. Агар уни тирик қўйсанг, муҳофаза қил. Агар ўлдирсанг, мағфират эт. Эй Раббим, Сендан офият сўрайман.)

Имом Муслим ривоятлари.