296. Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам шундай дедилар: «Бир динорни Аллоҳ йўлида сарфласанг, бир динорни қул озод қилиш учун сарфласанг, яна бир динорни мискинга садақа қилсанг, яна бир динорни аҳлингга сарфласанг, ажри улуғроғи аҳлингга сарфлаганинг бўлади».
Имом Муслим ривояти.
Шарҳ: Чунки аҳлига нафақа қилиш вожиб. Аллоҳнинг йўлига, қул озод қилишга ва мискинга пул сарфлаш ихтиёрийдир.
Агар ўхшатиш жоиз бўлса бу икки турдаги мол сарфлаш гўёки фарз намоз билан нафл намозга ўхшайди. Аммо баъзи кишилар ушбу маънони тўғри тушуниб олмаганлари туфайли нотўғри тасарруф қиладилар. Ўзига вожиб бўлган аҳли аёлининг нафақасини қисиб, нафл ишларга сарф қилишга ўтадилар. Бу вожиб амални тарк қилиб, унинг ўрнига нафл амални адо этиш билан баробардир.
Ушбу маънони яхши тушунган одамлар эса, энг аввало, аҳли аёлининг нафақасини ўрнига қўядилар. Ортиб қолганини эса, бошқа йўлларга садақа қиладилар.
296 - وَعَنْ أَبِي هُرَيرَةَ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّمَ: «دِينَارٌ أَنْفَقْتَهُ فِي سَبِيلِ الله، وَدِينَارٌ أَنْفَقْتَهُ فِي رَقَبَةٍ، وَدِينَارٌ تَصَدَّقْتَ بِهِ عَلَى مِسْكِينٍ، وَدِينَارٌ أَنْفقْتَهُ علَى أَهْلِكَ، أَعْظَمُهَا أَجْرًا الَّذي أَنْفَقْتَهُ علَى أَهْلِكَ». رَوَاهُ مُسْلِمٌ. [995].