Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам:

«Қандай ҳузурланайки, сур соҳиби (Исрофил алайҳиссалом) сурни оғизга солиб, буйруқ келса, уни пуфлайман, деб изн берилишига қулоқ солиб турибдилар», дедилар. Бу гўёки Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг саҳобаларига оғир ботгандек бўлди. Шунда у зот: «(Сизлар) «Ҳасбуналлоҳу ва ниъмал вакийл», деб айтинглар», дедилар.

Имом Термизий ривояти. Термизий буни ҳасан ҳадис дедилар.

Шарҳ: Ҳадисдан олинадиган хулосалар.

– Фаришталарнинг вазифаларидан бири сурни чалиш, чунки сурни чаладиган фариштадир. Фаришталар ҳам Аллоҳнинг амрига мувофиқ тасарруф қилишади. Шунинг учун Аллоҳнинг амрига қулоқ тутиб туришади.

– Қиёмат қоим бўлишидан хавф қилиб юриш.

– Якка Аллоҳдан ёрдам сўраш, Унга илтижо қилиш ва солиҳ амалларга ошиқиш.

– Пайғамбар алайҳиссаломнинг умматларига нисбатан шафқатли бўлганлари, уларнинг устига Қиёмат қоим бўлишидан хавф қилганлари.

– Кимга бирор иш оғир келса, «Ҳасбуналлоҳу ва ниъмал вакил», яъни (Аллоҳ кифоячимиз, У мунча ҳам яхши вакил», деб айтса, унга бирор нарса зарар бера олмаслиги ва Аллоҳ томонидан неъматга мушарраф бўлиб, бирор ёмонлик тегмаслиги.