42. Абу Саид ва Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади:

«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Мусулмонга бирор ҳорғинликми, беморликми, ташвишми, қайғуми, озорми, ғамми етса, ҳатто тикан кирса ҳам, албатта Аллоҳ булар туфайли унинг хатоларини ўчиради», дедилар».

Муттафақун алайҳ.

Шарҳ: Имом Нававий айтдилар:

«Бунда мусулмонлар учун буюк башорат бордир. Яъни, беморлик, оғриқ, дунё мусибати ва ғамларида гарчи машаққати оз бўлса ҳам хатолар учун каффорот бордир. Бундан ташқари ушбу ишларда даражаларнинг юксалиши ва яхшиликларни зиёда бўлиши ҳам бор. Мана шу жумҳур айтган сўздир».

Қозий (Иёз) баъзилардан қилган ривоятда у нарсалар фақат хатоларга каффорат бўлади, даражани кўтармайди ва яхшилик деб ёзилмайди, деганлар.

Худди шу нарса Ибн Масъуддан ривоят қилинган. У киши: «Оғриқ сабабли ажр ёзилмайди, лекин хатолар ўчирилади», деб айтдилар.