606. Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади:

«Абу Бакрнинг бир ғуломи бўлиб, у кишига харож (ҳисса) чиқариб турарди. Абу Бакр унинг харожидан ер эди. Бир куни у нимадир олиб келган эди, Абу Бакр ундан еди. Шунда ғулом у кишига: «Бунинг нималигини биласизми?» деди. Абу Бакр: «Нима экан бу?» деди. У: «Мен жоҳилият даврида бир инсонга коҳинлик қилган эдим. Коҳинликни яхши қила олмас эдим, уни алдаган эдим, холос. У мени учратиб қолиб, ўшанинг эвазига нарса берди. Еганингиз ўшандан», деди. Шунда Абу Бакр (оғзига) қўлини тиқиб, қорнидаги ҳамма нарсани қайт қилиб ташлади».

Имом Бухорий ривояти.

Шарҳ: Ушбу ҳадисдан олинадиган хулосалар:

– Абу Бакр Сиддиқ розияллоҳу анҳунинг парҳезкорликлари ва қоринларига ҳаром нарсани киритмасликка бўлган рағбатлари.

– Хизматкор ғуломининг улушидан ейиш жоизлиги.

– Коҳинлик ва улар топадиган пулнинг ҳаромлиги. Чунки коҳинлар оладиган пул одатда ҳеч қандай меҳнатсиз, илмсиз, алдов йўли билан ва осонгина пул топгани учундир.

– Аслида мусулмонларнинг таомлари ҳалолдир, у ҳақда сўрамаслик ва тақдим қилганда рад этмаслик лозим. Аммо ҳаром экани зоҳир бўлса, рад қилиш лозим.