«Бу онамиз Набий соллаллоҳу алайҳи васалламга: «Бошингизга Уҳуд кунидан ҳам оғирроқ кун келганми?» дедим. У зот шундай дедилар: «Дарҳақиқат, менга қавмингдан етадигани етди. Улардан менга етган нарсаларнинг энг қаттиғи Ақоба куни бўлган. Ўшанда Ибн Абдуялил ибн Абдукулолга мени (ҳимоясига) олишни таклиф этган эдим. Бироқ у мен истаган нарсани қабул қилмади. Мен ташвишли ҳолда бошим оққан томонга қараб юриб кетдим. Қарнус-саъолибга* келгандагина ўзимга келиб, бошимни кўтардим. Қарасам, бир булут менга соя солиб турибди. Назар солсам, унда Жаброил бор экан. У менга нидо қилиб: «Батаҳқиқ, Аллоҳ қавмингнинг сенга айтган гапини, сенга нима жавоб қайтарганини эшитди. У Зот улар ҳақида истаган нарсангни буюришинг учун ҳузурингга тоғ фариштасини юборди», деди. Шунда тоғ фариштаси менга нидо қилиб, салом берди. Сўнгра: «Эй Муҳаммад! Аллоҳ қавмингизнинг сизга айтган сўзини эшитди. Мен тоғлар фариштасиман. Роббим сизнинг буйруғингизни (амалга ошириш учун олдингизга) юборди. Нимани истасангиз, шу. Агар уларнинг устига «Икки Ахшаб»ни* тўнтариб ташлашимни истасанг (шундай қиламан)», деди.

Шунда Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Балки, Аллоҳ уларнинг пуштикамаридан ёлғиз Аллоҳга ибодат қиладиган, У Зотга ҳеч нарсани шерик қилмайдиган кишиларни чиқаришини умид қиламан», дебдилар».

Муттафақун алайҳ.

Шарҳ: * Қарнус-саъолиб – Макка-Тоиф йўлидаги Маккага яқин жой.

* Икки Ахшаб – Маккаи Мукаррамадаги икки катта тоғ. Улардан бирининг номи Абу Қубайс бўлиб, Каъбанинг шарқ томонида, иккинчиси – Қуъайқоъ тоғи эса унинг ғарбида жойлашган. Уларнинг баландлиги 420 ва 230 метрни ташкил қилади.

Ҳадисдан олинадиган хулосалар:

– Расулуллоҳ (с.а.в.)нинг қавмларига меҳрибонликлари, улардан етган озорларга сабр қилишлари, ёмонлик қилганларни афв қилиб, кечириб юборишлари.

– Аллоҳнинг динига даъват қилувчилар дуч келадиган бало-офатлар турличадир. Кимдир азобга, кимдир ёлғончига ва кимдир масхараланишга учрайди.

– Аллоҳ ўзига яқин валий зотларни муҳофаза қилиб, уларга кўмак бериши. Агар Аллоҳнинг динига ёрдам беришда давом этишса, уларнинг зикрини олий қилиши.

– Фаришталарнинг ўзларига юклатилган махсус амаллари бор, Аллоҳнинг амри билан уни амалга оширишади.

– Даъватчи олим даъватнинг ҳозирига эмас, балки келажагига теран назар билан қарамоғи лозим. Шунинг учун мухолифларга азоб тушишини шошиб дуо қилиш ҳикматли иш эмас.

– Даъватчининг мақсади ва ғояси одамларни Якка Аллоҳга ибодат қилишлари учун зулумотдан нурга олиб чиқишдир.