661. Абу Масъуд Уқба ибн Амр ал-Бадрий розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Бир киши Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳузурларига келиб, «Фалончи чўзиб юбораётгани сабабли мен бомдод намозига чиқмаяпман», деди. Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ўша кунги мавъизадагидек қаттиқ ғазабланганларини асло кўрмаганман. Ўшанда у зот: «Ҳой одамлар! Орангизда бездирувчилар бор экан! Қай бирингиз одамларга имомлик қилса, (қироатни) қисқа қилсин, чунки унинг орқасида кекса, заиф ва ҳожатмандлар бўлади», дедилар».
Муттафақун алайҳ.
Шарҳ: Демак, имом одамларга малол келадиган даражада намозни чўзиб юбормаслиги керак. Имом намозни чўзиб юборгани учун жамоатга боришни тарк қилган кишини эшитиб, Пайғамбаримиз алайҳиссалом ундан эмас, балки имомдан қаттиқ аччиқлари чиққани шунга далолат қилади.
Имом намозга ўтар экан, қавм ичидаги энг заиф, ёши катта ва шошилиб турган кишиларга ҳам аҳамият бериши керак. Намозни енгил ўқиш керак. Аммо бу енгиллик намознинг амалларини чала қилиш ҳисобига бўлмаслиги керак.
Ушбу маъноларни имомликка ўтувчи ҳар бир киши доимо ёдида тутмоғи лозим.
Киши ёлғиз ўзи намоз ўқиганида уни хоҳлаганича чўзиши мумкин. Шунингдек, маълум кишиларга имомлик қилса, улар намознинг узун бўлишига рози эканликларини билса, шунда ҳам намозни чўзиб ўқиш жоиз.
661 - وَعَنْ أَبِي مَسْعُودٍ عُقْبَةَ بْنِ عَمْرِو البَدْرِيِّ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ قَالَ: جَاءَ رَجُلٌ إِلَى رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّمَ فَقَالَ: إنِّي لأَتَأَخَّرُ عَنْ صَلَاةِ الصُّبْحِ مِنْ أَجْلِ فُلَانٍ مِمَّا يُطِيلُ بِنَا!! فَمَا رَأَيْتُ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّمَ غَضِبَ فِي مَوْعِظَةٍ قَطُّ أَشدَّ مِمَّا غَضِبَ يَومَئِذٍ؛ فَقَالَ: «يَا أَيُّهَا النَّاسُ؛ إنَّ مِنْكُمْ مُنَفِّرِينَ، فَأَيُّكُمْ أَمَّ النَّاسَ فَلْيُوجِزْ، فَإنَّ مِنْ وَرَائِهِ الكَبِيرَ وَالصَّغِيرَ وَذَا الحَاجَةِ». مُتَّفَقٌ عَلَيهِ [خ 702، م 466].