725. Абу Сулаймон Молик ибн Ҳувайрис розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Биз тенгқур йигитлар эдик. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳузурларида йигирма кун турдик. У зот раҳмдил, юмшоқкўнгил эдилар. Аҳлимизни соғинганимизни билиб, ортимизда қолдириб келганларимиз ҳақида сўрадилар, биз айтиб бердик. Шунда у зот: «Аҳлларингизнинг олдига қайтинглар, улар билан туриб, уларга таълим беринглар ва (тоатга) буюринглар. У намозни бу пайтда ва ундай намозни бундай пайтда адо этинглар. Намоз вақти бўлса, бирингиз азон айтсин, сўнгра энг каттангиз имом бўлсин», дедилар».

Муттафақун алайҳ.

Имом Бухорий ривоятларида: «Ва менинг намоз ўқиганимни кўрганингиздек намоз ўқинг»ни зиёда қилганлар.

Шарҳ: Ҳадисдан олинадиган хулосалар:

– Ёш йигитлар илм ва илм йўлидаги сафар машаққатини кўтаришга лаёқатли бўладилар.

– Ким илм ва маърифатни истаса, у бу йўлда изланиш ва уни қўлга киритишда сабрли бўлиши лозим. Чунки у илм сафарига чиқса, аҳли-оила ва дўстларидан фироқда бўлади.

– Илм олиб ватанига қайтса, ўзидан илми камларга ўргатиши вожиб бўлади.

– Бу ҳадисда Расулуллоҳ с.а.в.нинг саҳобаларига қай даражада мулойим ва меҳрибон эканлари билинади.