314. Яна у кишидан ривоят қилинади:
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам:
«Қўшни ўз деворига қўшнисининг ёғоч суқишига тўсқинлик қилмайди», дедилар».
Сўнгра Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳу: «Не бўлдики, бундан юз ўгирганингизни кўряпман? Аллоҳга қасамки, мен бу (сўз) билан куракларингиз ўртасига тушираман», деди».
Муттафақун алайҳ.
Шарҳ: Араб тилида «икки куракнинг ўртасига тушириш» деган ибора «уйқусираётган, ғафлат олган одамни ҳушёр торттириш» деган маънони англатади. Бу вожиб маъносида эмас, тарғиб мақсадида айтилган ҳукм бўлиб, бунинг шарти қўшнининг ўта муҳтож бўлиши, девор эгасининг эса бундан зарар кўрмаслигидир.
Қўшнининг қўшнида ҳақи борлигидан унинг деворига ёғочини ўрнатишидан ман қила олмас экан. Бу маънони ўша пайтда ҳам баъзи кишилар унута бошлаганидан улуғ саҳобий Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳу қасам ичиб таъкидлаган эканлар.
Ушбу ҳадиси шарифда зикр қилинган нарсага амал қилишга ҳарис бўлишимиз керак. Ҳеч қачон ўз қўшиниларимиз ҳақларини поймол қилмаслигимиз лозим.
314 – وَعَنْهُ: أَنَّ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّمَ قَالَ: «لَا يَمْنَعْ جَارٌ جَارَهُ أَنْ يَغْرِزَ خَشَبَةً فِي جِدَارِهِ»، ثُمَّ يَقُولُ أَبُو هُرَيرَةَ: مَالِي أَرَاكُمْ عَنْهَا مُعْرِضِينَ؟! واللهِ؛ لأَرْمِيَنَّ بِهَا بَيْنَ أَكْتَافِكُمْ. مُتَّفَقٌ عَلَيهِ. [خ 2463، م 1069].
رُوِيَ «خَشَبَةٌ» بِالإِضَافَةِ والجمْعِ، وَرُوِيَ: «خَشبَةً» بِالتَّنْوِينِ عَلَى الإِفْرَادِ، وَقَولُهُ: «مَا لِي أَرَاكُمْ عَنْهَا مُعْرِضِينَ» يعني: عَنْ هَذِهِ السُّنَّةِ.