(1) ИСТИСҚО* ҲАҚИДА
(1) بَاب: الْاِسْتِسْقَاءِ
539.1005. Аббод ибн Тамим амакисидан ривоят қилади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам истисқо қилгани чиқдилар ва ридоларини тескари қилиб олдилар».
* Истисқо – Аллоҳ таолодан серобликни, ёмғир ёғдиришини сўраш. Бунда махсус истисқо намозини ўқиб сўраш ҳам, фақат дуо қилиб сўраш ҳам мумкин. Ҳанафий мазҳаби иккинчи фикрни қабул қилган.
Изоҳ: "Ридони тескари қилиш" деганда унинг ичини ташига қилиб кийиш тушунилади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ридоларини тескари қилиб олишда мавжуд ҳолатнинг ўзгаришини умид қилганларини рамзий равишда изҳор этганлар.
539/1005 – عَنْ عَبْدِ الله بْنِ زَيْدٍ رَضِيَ الله عَنْهُ قَالَ: خَرَجَ النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم يَسْتَسْقِي، وَحَوَّلَ رِدَاءَهُ.
(2) НАБИЙ СОЛЛАЛЛОҲУ АЛАЙҲИ ВАСАЛЛАМНИНГ «БУНИ УЛАРНИНГ БОШИГА ЮСУФНИНГ (ҚАҲАТЧИЛИК) ЙИЛЛАРИ КАБИ ЙИЛЛАР ҚИЛГИН» ДЕГАН ДУОИБАДЛАРИ ҲАҚИДА
(2) بَاب: دُعَاءِ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم: اجْعَلْهَاسنِينَ كَسِني يُوسُفَ
540.1006 Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам охирги ракатдан бошларини кўтарганларида: «Аллоҳим! Айёш ибн Абу Робиъага нажот бер. Аллоҳим! Салама ибн Ҳишомга нажот бер. Аллоҳим! Валид ибн Валидга нажот бер. Аллоҳим! Бечораҳол мўминларга нажот бер. Аллоҳим! Музарга босимингни шиддатли қил. Аллоҳим! Буни уларнинг бошига Юсуфнинг қаҳатчилигидек қаҳатчилик қилгин», дер эдилар. Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Аллоҳ ғифорликларни мағфират қилсин. Аллоҳ асламликларни саломат қилсин», дедилар».
Абу Зинод: «Бунинг барчаси бомдодда эди», деди.
540/1006 - عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ الله عَنْهُ: حَدِيثُ دُعَاءِ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم لِلـمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الـمُؤْمِنِينَ، وَعَلَى مُضَرَ، تَقَدَّمَ، وَقَالَ فِي آخِرِ هَذِهِ الرِّوَايَةِ: إنَّ النَّبِيَّ صلى الله عليه وسلم قَالَ: «غِفَارُ غَفَرَ اللهُ لَهَا، وَأَسْلَمُ سَالَمَهَا اللهُ».
541.1007. Масруқдан ривоят қилинади:
«Абдуллоҳнинг ҳузурида эдик, у киши шундай деб айтиб берди: «Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам одамларнинг (Исломдан) юз ўгирганларини кўргач: «Аллоҳим! (Уларга) Юсуфнинг еттиси (қаҳатчилик йиллари) каби етти (йил юбор)», дедилар. Шунда уларни қаҳатчилик тутиб, ҳамма нарсани қуритиб битирди, ҳатто улар тери, ўлимтик ва ўлаксаларни ҳам ейишди. Уларнинг бирортаси осмонга қараса, очликдан тутун кўрар эди. Шунда Абу Суфён келиб: «Эй Муҳаммад! Албатта, сен Аллоҳга итоат этишга, силаи раҳм қилишга буюрасан, қавминг эса ҳалок бўлди, улар учун Аллоҳга дуо қил», деди. Аллоҳ таоло айтади: «Бас, осмон аниқ тутунни келтирадиган Кунни кут. У одамларни ўраб олур. Бу аламли азобдир. «Роббимиз! Биздан азобни кушойиш қил! Албатта, биз иймон келтирувчидирмиз». Уларга қаёқдан ҳам эслатма бўлсин?! Ҳолбуки, уларга очиқ-ойдин Расул келган эди. Сўнгра ундан юз ўгирдилар ва: «Бу ўргатилган мажнун», дедилар. Албатта, Биз азобни бир оз кушойиш қилувчимиз. Албатта, сизлар қайтувчисизлар. Катта ушлаш ила ушлаган Кунимиз албатта, Биз интиқом олувчимиз».
«Ушлаш» Бадр кунида бўлди. Дарҳақиқат, «тутун» ҳам, «ушлаш» ҳам, «лизом» ҳам, Рум оятлари ҳам бўлиб ўтди».
Изоҳ: Бир гуруҳ уламолар: «Бу тутун воқеъликда бўлиб ўтган. Мушриклар Набий алайҳиссаломга осий бўлганларида, у зот соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Аллоҳим! Музар(қабиласи)га босимингни шиддатли қил, уларга Юсуфнинг йилларидек (қаҳатчилик) йилларини юбор», деб дуо қилдилар. Шунда улар очарчиликка йўлиқиб, ўлимтикларни ҳам едилар. Кейин уларни қуюқ тутун ўраб олди, одамлар бир-бирларининг овозларини эшитишарди-ю, лекин кўришмас эди. Ушбу оятдаги «тутун»дан мурод ана ўша тутундир», деганлар.
Ибн Масъуд розияллоҳу анҳу сўзининг давомида мазкур оятдаги айрим сўзларни изоҳлаш билан бирга, бошқа оятлардаги мавзуга доир маълум калималарнинг мазмуни ҳақида ҳам тўхталмоқда. Жумладан, «“Ушлаш” Бадр кунида бўлди» деганда оятдаги «ушлаш» сўзини Бадрда мушрикларнинг мусулмонлардан мағлуб бўлиб, катталарининг ҳалок бўлиши билан изоҳламоқда. «Лизом» Фурқон сурасининг охирги оятидаги калима бўлиб, «муқаррар азоб», «давомий азоб» деган маъноларни билдиради. Ибн Масъуд розияллоҳу анҳу бу азоб ҳам мушрикларнинг бошига тушганини айтмоқда. «Рум оятлари»дан мурод Рум сурасининг аввалги оятларида берилган башоратдир. Унда Рум бир неча йилдан сўнг ғолиб бўлиши айтилган эди. Буюк саҳобий «Қуръоннинг бу хабари ҳам ўз вақтида содир бўлди», демоқчи.
541/1007 – عَنْ عَبْدِ الله بْنِ مَسْعُودٍ رَضِيَ الله عَنْهُ قَالَ: إِنَّ النَّبِيَّ صلى الله عليه وسلم لَمَّا رَأَى مِنَ النَّاسِ إِدْبَارًا، قَالَ: «اللَّهُمَّ سَبْعٌ كَسَبْعِ يُوسُفَ». فَأَخَذَتْهُمْ سَنَةٌ حَصَّتْ كُلَّ شَيْءٍ، حَتَّى أَكَلُوا الْجُلُودَ وَالْمَيْتَةَ وَالْجِيَفَ، وَيَنْظُرَ أَحَدُهُمْ إِلَى السَّمَاءِ فَيَرَى الدُّخَانَ مِنَ الْجُوعِ. فَأَتَاهُ أَبُو سُفْيَانَ فَقَالَ: يَا مُحَمَّدُ، إِنَّكَ تَأْمُرُ بِطَاعَةِ اللهِ وَبِصِلَةِ الرَّحِمِ، وَإِنَّ قَوْمَكَ قَدْ هَلَكُوا، فَادْعُ اللهَ لَهُمْ، قَالَ اللهُ تَعَالَى: (فَارْتَقِبْ يَوْمَ تَأْتِي السَّمَاءُ بِدُخَانٍ مُبِينٍ) إِلَى قَوْلِهِ: (عَائِدُونَ (15) يَوْمَ نَبْطِشُ الْبَطْشَةَ الْكُبْرَى) [الدخان: 10-16]. فَالْبَطْشَةُ يَوْمَ بَدْرٍ، وَقَدْ مَضَتِ الدُّخَانُ، وَالْبَطْشَةُ وَاللِّزَامُ وَآيَةُ الرُّومِ.
542.1009. Солим отасидан ривоят қилади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам истисқо қилаётганларида мен у зотнинг юзларига қараб туриб, шоирнинг (қуйидаги) сўзини айтдим, ўшанда у зот (минбардан) тушмаслариданоқ ҳамма тарновлар тошиб кетган эди:
Оқ юзликим, унинг юзидан
Булутлардан сўралур ёмғир.
Етимларнинг таянч, қуввати,
Есирларга пушту паноҳдир.
Бу Абу Толибнинг сўзи эди».
542/1009 – عَنْ عَبْدِ الله بْنِ عُمَرَ رَضِيَ الله عَنْهُمَا قَالَ: رُبـَّمَا ذَكَرْتُ قَوْلَ الشَّاعِرِ، وَأَنَا أَنْظُرُ إِلَى وَجْهِ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم يَسْتَسْقِي، فَمَا يَنْزِلُ حَتَّى يَجِيشَ كُلُّ مِيزَابٍ، وَهُوَ قَوْلُ ابِي طَالِبٍ:
وَأَبْيَضَ يُسْتَسْقَى الْغَمَامُ بِوَجْهِهِ ثِـمَالَ الْيَتَامَى عِصْمَةً لِلْأَرَامِلِ
Анас розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«(Одамлар) қаҳатчиликда қолишса, Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳу Аббос ибн Абдулмуттолибни восита қилиб ёмғир сўрар эди. У: «Аллоҳим! Албатта, биз Сенга Набийимизни васила қилар эдик ва бизни сероб қилар эдинг. Энди биз Сенга Набийимизнинг амакисини васила қилмоқдамиз, бизни сероб қил!» дер эди. Улар сероб қилинар эдилар».
543/1010 – عَنْ عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابِ رَضِيَ الله عَنْهُ، أنَّهُ كَانَ إِذَا قَحَطُوا اسْتَسْقَى بِالْعَبَّاسِ بْنِ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ، فَقَالَ: اللَّهُمَّ إِنَّا كُنَّا نَتَوَسَّلُ إِلَيْكَ بِنَبِيِّنَا فَتَسْقِينَا، وَإِنَّا نَتَوَسَّلُ إِلَيْكَ بِعَمِّ نَبِيِّنَا فَاسْقِنَا، قَالَ: فَيُسْقَوْنَ.
(3) ЖОМЕЪ МАСЖИДДА ЁМҒИР СЎРАШ ҲАҚИДА
(3) بَاب: الْاِسْتِسْقَاءِ فِي الْمَسْجِدِ الْجَامِعِ
544.1013. Шарик ибн Абдуллоҳ ибн Абу Намирнинг сўзлаб беришича, у Анас ибн Молик розияллоҳу анҳунинг шундай деяётганини эшитган экан:
«Жума куни бир киши минбарнинг тўғрисидаги эшикдан кириб келди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам тик туриб хутба қилаётган эдилар. У Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг рўпараларида туриб: «Эй Аллоҳнинг Расули! Чорвалар ҳалок бўлди, йўллар кесилиб қолди. Аллоҳга дуо қилинг, бизга ёмғир ёғдирсин», деди. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам қўлларини кўтариб: «Аллоҳим, бизни сероб қил! Аллоҳим, бизни сероб қил! Аллоҳим, бизни сероб қил!» дедилар.
Аллоҳга қасамки, осмонда ҳеч нарсани – на тўп булутни, на тарқоқ булутни кўрмаётган эдик. Биз билан Салънинг* оралиғида на бирор уй, на ҳовли бор эди. Бир пайт унинг ортидан қалқонсимон бир булут кўринди. У осмоннинг ўртасига келганда ёйилди, сўнг ёмғир ёғди. Сўнг ёмғир ёғди. Аллоҳга қасамки, олти (кун) қуёшни кўрмадик. Кейинги жума куни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам тик туриб хутба қилаётганларида ҳалиги эшикдан бир киши кириб келиб, у зотнинг рўпараларига турди-да: «Эй Аллоҳнинг Расули! Чорвалар ҳалок бўлди, йўллар кесилиб қолди. Аллоҳга дуо қилинг, уни биздан тўхтатсин», деди. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам қўлларини кўтардилар-да, сўнг: «Аллоҳим, устимизга эмас, атрофимизга! Аллоҳим! Қумтепаларга, тоғларга, чангалзорларга, қирларга, водийларга, яйловларга (ёғдир)!» дедилар. Ёмғир шу заҳоти тинди. Биз чиқиб, қуёшда юрдик».
Шарик айтади: «Анасдан: «У аввалги кишимиди?» деб сўрасам, «Билмайман», деди».
Изоҳ: Йўлларнинг кесилиб қолишига биринчи мартада қурғоқчилик туфайли йўлларда сув ва ўт-ўлан қолмай, уловда сафар қилиб бўлмай қолгани, иккинчи мартада эса жала оқибатида сув тошиб, йўлларнинг бузилиб кетгани сабаб бўлган.
* Салъ – Мадинаи Мунавварадаги машҳур тоғ, Масжиди Набавийнинг шарқий томонида, тақрибан 500 м. узоқликда жойлашган.
544/1013 - حَدِيثُ أنَسٍ رَضِيَ الله عَنْهُ فِي الرَّجُلِ الَّذِي دَخَلَ الـمَسْجِدَ وَالنَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم قَائِمٌ يَـخْطُبُ، فَسَأَلَهُ الدُّعَاءَ بِالـغَيْثِ، تَكَرَّرَ كَثِيرًا، وَفِي هَذِهِ الرِّوَايَةِ: فَمَا رَأَيْنَا الشَّمْسَ سِتًّا، ثُمَّ دَخَلَ رَجُلٌ مِنْ ذَلِكَ الْبَابِ فِي الْجُمُعَةِ الْمُقْبِلَةِ وَرَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم قَائِمٌ يَخْطُبُ، فَاسْتَقْبَلَهُ قَائِمًا، فَقَالَ: يَا رَسُولَ اللهِ، هَلَكَتِ الْأَمْوَالُ، وَانْقَطَعَتِ السُّبُلُ، فَادْعُ اللهَ يـُمْسِكْهَا، قَالَ: فَرَفَعَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم يَدَيْهِ، ثُمَّ قَالَ: «اللَّهُمَّ حَوَالَيْنَا وَلَا عَلَيْنَا، اللَّهُمَّ عَلَى الْآكَامِ وَالْجِبَالِ، وَالْآجَامِ وَالظِّرَابِ، وَالْأَوْدِيَةِ وَمَنَابِتِ الشَّجَرِ». قَالَ: فَانْقَطَعَتْ، وَخَرَجْنَا نَـمْشِي فِي الشَّمْسِ.
(4) НАБИЙ СОЛЛАЛЛОҲУ АЛАЙҲИ ВАСАЛЛАМ ОДАМЛАРГА ҚАНДАЙ ТЕРС ЎГИРИЛГАНЛАР?
(4) بَابٌ كَيْفَ حَوَّلَ النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم ظَهْرَهُ إِلَى النَّاسِ؟
545.1014 Анас ибн Молик розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Бир киши жума куни масжидга Дорул-қазо* томондаги эшикдан кириб келди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам тик туриб хутба қилаётган эдилар. У Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг рўпараларига турди-да, кейин: «Эй Аллоҳнинг Расули! Мол-ҳол ҳалок бўлди, йўллар кесилиб қолди. Аллоҳга дуо қилинг, бизга ёмғир юборсин!» деди. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам икки қўлларини кўтардилар-да, кейин: «Аллоҳим, бизга ёмғир юбор! Аллоҳим, бизга ёмғир юбор! Аллоҳим, бизга ёмғир юбор!» дедилар.
Аллоҳга қасамки, осмонда на тўп булут, на тарқоқ булут кўраётган эдик. Биз билан Салънинг оралиғида на бирорта уй, на ҳовли бор эди. Бир пайт унинг ортидан қалқонсимон бир булут кўринди. У осмоннинг ўртасига келганда ёйилди, сўнг ёмғир ёғди. Аллоҳга қасамки, олти (кун) қуёш кўрмадик. Кейинги жума куни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам тик туриб хутба қилаётганларида ўша эшикдан бир киши кириб келди-да, у зотнинг рўпараларига туриб: «Эй Аллоҳнинг Расули! Мол-ҳол ҳалок бўлди, йўллар тўсилди. Аллоҳга дуо қилинг, уни устимиздан кетказсин», деди. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам икки қўлларини кўтардилар-да, сўнг: «Аллоҳим, устимизга эмас, атрофимизга! Аллоҳим! Қумтепаларга, қирларга, водийларнинг ичига ва яйловларга (ёғдир)!» дедилар. Шунда (ёмғир) тинди, биз эса чиқиб, қуёшда юрдик.
(Ровийлардан бири) Шарик айтади: «Мен Анас ибн Моликдан: «У ўша биринчи кишимиди?» деб сўрадим. У: «Билмайман», деди».
* Дорул-қазо ҳазрати Умар розияллоҳу анҳунинг ҳовлиси бўлиб, у кишининг қарзларини тўлаш учун сотиб юборилгани туфайли «Дорул қазои дайни Умар» (Умарнинг қарзи тўланган уй) деб аталган. Кейинчалик қисқартирилиб, шундай номланиб кетган.
Изоҳ: Абу Ҳанифа раҳматуллоҳи алайҳ ушбу ҳадисни ҳамда «…Роббингизга истиғфор айтинг, сўнгра Унга тавба қилинг, шунда У устингизга ёмғирни мўл-кўл қилиб юборади» оятларини далил қилиб, «Истисқо – ёмғир сўраш дуосидир. Унда жамоат билан намоз ўқилмайди, якка ҳолда намоз ўқиса бўлаверади», дейди. Имом Абу Юсуф ва Имом Муҳаммад раҳматуллоҳи алайҳимо эса «Истисқода имом жамоат билан қироатни жаҳрий қилган ҳолда икки ракат намоз ўқийди», дейишади («Шарҳу Маонил Осор», «Ҳидоя»).
545/1014 – وَعَنْهُ رَضِيَ الله عَنْهُ فَرَفَعَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم يَدَيْهِ، ثُمَّ قَالَ: «اللَّهُمَّ أَغِثْنَا، اللَّهُمَّ أَغِثْنَا، اللَّهُمَّ أَغِثْنَا».
(5) НАБИЙ СОЛЛАЛЛОҲУ АЛАЙҲИ ВАСАЛЛАМ ОДАМЛАРГА ҚАНДАЙ ТЕРС ЎГИРИЛГАНЛАР?
(5) بَاب: كَيْفَ حَوَّلَ النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم ظَهْرَهُ إِلَى النَّاسِ؟
546.1025. Аббод ибн Тамимдан, у амакисидан ривоят қилади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васалламни ёмғир сўрашга чиққан кунларида кўрдим. У зот одамларга терс ўгирилиб, қиблага юзланиб, дуо қилишга киришдилар. Кейин ридоларини тескари қилиб олдилар. Сўнгра бизга икки ракат намоз ўқиб бериб, унда қироатни жаҳрий қилдилар».
546/1025 – حَدِيثُ عَبْدِ الله بْنِ زَيْدٍ في الاسْتِسْقَاءِ تَقَدَّمَ، وَفِي هذه الرِّوَايَةِ قَالَ: فَحَوَّلَ إِلَى النَّاسِ ظَهْرَهُ، وَاسْتَقْبَلَ الْقِبْلَةَ يَدْعُو، ثُمَّ حَوَّلَ رِدَاءَهُ، ثُمَّ صَلَّى لَنَا رَكْعَتَيْنِ، جَهَرَ فِيهِمَا بِالْقِرَاءَةِ.
(6) ЁМҒИР СЎРАШДА ИМОМНИНГ ҚЎЛ КЎТАРИШИ ҲАҚИДА
(6) بَاب: رَفْعِ الْإِمَامِ يَدَهُ فِي الْاِسْتِسْقَاءِ
547.1031. Анас ибн Молик розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳеч бир дуоларида қўлларини юқори* кўтармас эдилар. Фақат ёмғир сўрашда қўлтиқларининг оқи кўрингунича кўтарар эдилар».
* Яъни бошқа пайт бу даражада юқори кўтармас эдилар.
547/1031 - عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ رَضِيَ الله عَنْهُ قَالَ: كَانَ النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم لَا يَرْفَعُ يَدَيْهِ فِي شَيْءٍ مِنْ دُعَائِهِ إِلَّا فِي الْاِسْتِسْقَاءِ، وَإِنَّهُ يَرْفَعُ حَتَّى يُرَى بَيَاضُ إِبْطَيْهِ.
(7) ЁМҒИР ЁҚҚАНДА НИМА ДЕЙИЛАДИ?
(7) بَاب: مَا يُقَالُ إِذَا أَمْطَرَتْ
548.1032. Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам қачон ёмғирни кўрсалар, «Фойдали ёмғир (қилгин)», дер эдилар».
548/1032 - عَنْ عَائِشَةَ رَضِيَ الله عَنْهَا، أَنَّ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم كَانَ إِذَا رَأَى الْمَطَرَ قَالَ: «صَيِّبًا نَافِعًا».
(8) ШАМОЛ ТУРГАНДА...
(8) بَابٌ: إِذَا هَبَّتِ الرِّيحُ
549.1034. Анас розияллоҳу анҳу айтади:
«Қачон қаттиқ шамол турса, бу Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг юзларида билинар эди».
549/1034 – عَنْ أنَسٍ رَضِيَ الله عَنْهُ قَالَ: كَانَتِ الرِّيَاحُ الشَّدِيدَةُ إِذَا هَبَّتْ، عُرِفَ ذَلِكَ فِي وَجْهِ النَّبِيِّصلى الله عليه وسلم.
(9) НАБИЙ СОЛЛАЛЛОҲУ АЛАЙҲИ ВАСАЛЛАМНИНГ «МЕНГА САБО ИЛА НУСРАТ БЕРИЛДИ» ДЕГАН CЎЗЛАРИ ҲАҚИДА
(9) بَاب: قَوْلِ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم: نُصِرْتُ بِالصَّبَا
550.1035 Ибн Аббос розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Менга сабо* билан нусрат берилди, Од эса дабур билан ҳалок қилинган эди», дедилар».
* Араб тилида «сабо» деб шарқдан эсган шамолга, «дабур» деб эса ғарбдан эсган шамолга айтилади.
550/1035 - عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ رَضِيَ الله عَنْهُمَا: عَنِ النَّبِيَّ صلى الله عليه وسلم قَالَ: «نُصِرْتُ بِالصَّبَا، وَأُهْلِكَتْ عَادٌ بِالدَّبُورِ».
(10) ЗИЛЗИЛА ВА АЛОМАТЛАР ХУСУСИДА АЙТИЛГАН ХАБАРЛАР ҲАҚИДА
(10) بَاب: مَا قِيلَ فِي الزَّلَازِلِ وَالْآيَاتِ
551.1037. Абдуллоҳ ибн Умар розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади:
«(Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам) «Аллоҳим! Шомимиз ва Яманимизга барака бер», дедилар. Одамлар: «Наждимизга ҳам», дейишди. У зот: «Аллоҳим! Шомимиз ва Яманимизга барака бер», дедилар. Улар яна: «Наждимизга ҳам», дейишди. У зот: «У ерда зилзилалар, фитналар бўлади. У ердан шайтоннинг лашкарлари чиқади», дедилар».
551/1037 - عَنِ ابْنِ عُمَرَ رَضِيَ الله عَنْهُمَا عَنِ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم قَالَ: «اللَّهُمَّ بَارِكْ لَنَا فِي شَامِنَا وَفِي يـَمَنِنَا». قَالَ: قَالُوا: وَفِي نـَجْدِنَا؟ قَالَ: «اللَّهُمَّ بَارِكْ لَنَا فِي شَامِنَا وَفِي يَـمَنِنَا». قَالَ: قَالُوا: وَفِي نَجْدِنَا؟ قَالَ: «هُنَاكَ الزَّلَازِلُ وَالْفِتَنُ، وَبِهَا يَطْلُعُ قَرْنُ الشَّيْطَانِ».
(12) ЁМҒИР ҚАЧОН ЁҒИШИНИ ФАҚАТ АЛЛОҲ БИЛАДИ
(12) بَاب: لَا يَدْرِي مَتَى يَجِيءُ الْمَطَرُ إِلَّا اللهُ
552.1039 Ибн Умар розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Ғайб калити бештадир. Уларни фақат Аллоҳ билади: ҳеч ким эртага нима бўлишини билмайди, ҳеч ким бачадонларда нима бўлишини билмайди, ҳеч бир жон эртага нима қилишини билмайди, ҳеч бир жон қаерда ўлишини билмайди ва ҳеч ким ёмғир қачон ёғишини билмайди», дедилар».
552/1039 – وَعَنْهُ رَضِيَ الله عَنْهُ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم: «مِفْتَاحُ الْغَيْبِ خَمْسٌ لَا يَعْلَمُهَا إِلَّا اللهُ: لَا يَعْلَمُ أَحَدٌ مَا يَكُونُ فِي غَدٍ، وَلَا يَعْلَمُ أَحَدٌ مَا يَكُونُ فِي الْأَرْحَامِ، وَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَاذَا تَكْسِبُ غَدًا، وَمَا تَدْرِي نَفْسٌ بِأَيِّ أَرْضٍ تَمُوتُ، وَمَا يَدْرِي أَحَدٌ مَتَى يَجِيءُ الْمَطَرُ».